Sorry, alweer even geleden! Ik heb best een goed excuus: we kregen een polonaise aan visite in de afgelopen weken.
Enorm leuk om iedereen wat langere tijd van dichtbij mee te maken. Je komt toch tot andere gesprekken dan als je maar een paar uur samen bent. Ik kwam zelfs nieuwe dingen te weten over mijn eigen broer.
Daarnaast is het vakantiegevoel dat iedereen meeneemt aanstekelijk. Het is vermakelijk om de stad steeds weer te bezoeken met mensen die de hoogtepunten voor het eerst zien. Ook wel intens, maar goed plannen doet wonderen!
Trillingen
In de tussenliggende weken nam Hes me ook weer mee naar een maandelijkse beleving. Sinds mijn 31ste verjaardag verrast ze me iedere maand – wat een topvrouw hè. Deze keer gingen we naar een klankschaalsessie. Voor de mensen die daar niet bekend mee zijn: het is een eeuwenoud ritueel waarbij iemand op klankschalen ‘speelt’ en je zowel het geluid hoort als de trillingen voelt.
Daar had ik afgelopen zomer tijdens het festival Healing Garden vrij heftige ervaringen mee. Nu was het relaxter. Logisch, gezien de setting: met zijn tweeën plus de vrouw die ons begeleidde. Zij vond het ook niet gek dat ik bij haar rustiger reageerde. Bij Healing Garden zaten we in een tent zo’n dertig anderen, op een spiritueel festival met honderden deelnemers en allerlei workshops. Als je dan ook nog openstaat voor de gevoelens en emoties van iedereen, heeft dat z’n impact.
Over rituelen gesproken: het is nu carnaval. Mijn tennistrainer, een Brit van halverwege de 20, vertelde me drie weken geleden dat hij voor het eerst in zijn leven naar Nederland ging. “But there is some kind of party going on.” En hij gaat nota bene naar Den Bosch. Ik ben erg benieuwd of hij me ooit nog serieus kan nemen bij terugkomst. Ik heb hem al wel voorbereid en gewezen op de klederdracht.
Waarom nog terug?
We zijn inmiddels ruim drie maanden in Spanje. Over pakweg 8 weken keren we terug naar Nederland. Dit avontuur vliegt voorbij. Vaak, heel vaak denk ik als ik in de zon door de straten loop: waarom gaan we nog terug? Het leven voelt hier lichter en relaxter. Terwijl ik ook de gevolgen voel van het afbouwen van mijn antidepressiva – alles komt harder en ongefilterd binnen. Het zonnige weer, het rustigere tempo van het leven en de spontaniteit die een lege agenda biedt, geven veel positieve gevoelens.
Maar als we dan met onze vrienden of familie spreken, voelt het ook weer heel warm en fijn. Het is een thema waar we vaak over speculeren en dagdromen. En dat zullen we voorlopig nog wel blijven doen. Als iemand een tweede huis voor ons wil kopen in Zuid-Spanje: graag!
Omdat jullie zo lang moesten wachten, nog een toegift:
5 dingen die ik leerde in ruim 3 maanden Spanje:
1. Bijna alle mannentoiletten hebben een urinoir + pot in één hokje.
2. De straten hier zijn opgeruimd, doordat iedere dag mensen in oranje pakken achter een mobiele container afval prikken.
3. De gezondheidszorg in Spanje is minstens net zo goed als die in Nederland (volgens Google).
4. Het regent hier ook weleens. Sterker nog: vannacht!
5. De mannen in de sportschool maken hier meer geluid dan in Nederland.
