Hes en Tim zijn weer in Valencia! Onder het strakblauwe dak en met 24 graden op de teller, floreren wij toch het best. Het was afgelopen week meer dan leuk om familie en vrienden te bezoeken, maar die donkerte van Nederland… Dat viel écht op. Normaal kun je langzaam aan de donkere dagen wennen. Nu werden wij van de mediterrane lichtbundel in iets meer dan twee uur tijd verhuisd naar de grijze nattigheid.
We hadden de kerstdagen thuis niet willen missen. Heel fijn om onze dierbaren voor langere tijd te zien en spreken. Dat was de reis meer dan waard. Inclusief koffer aan ruimbagage, met veel Valenciaanse Vermouth, koffiebonen en chocoladerepen.
Knallende aankondiging
Oud en nieuw wilden we wel heel graag in Valencia vieren. En daar kregen we geen spijt van. Voor 120.000 euro kocht de stad hier 2.000 kilo aan buskruit in, om op vier plekken vuurwerkshows van 8 minuten uit te serveren. Alleen al die aankondiging beloofde veel.
Zonder oliebollen en zonder eigen vuurwerk, dat gebeurt hier sowieso amper, beleefden we oudjaarsdag. Na een fijne avondmaaltijd in ons appartement gingen we met Kashia en Anita uit Polen, Martin uit Peru en Juan uit Argentinië naar Plaza del Ayuntamiento. Daar trad een dj op en telde iedereen zenuwachtig af, met twaalf druiven in de hand – of in blik. Het is in Spanje namelijk traditie om twaalf druiven te eten om 00.00 uur. Op elke klokslag één druif. Als trotse locals, toeristischer kan niet, kochten wij voor onszelf en ons gezelschap blikjes met daarin twaalf druiven, ontdaan van schil én pitten.
Iedereen die mij kent, weet dat ik nogal rap eet – ja, Healthy Heather: dat is ongezond, dat weet ik. Dus voor mij was dit niet zo’n uitdaging. Maar het lukte iedereen. Zelfs Hes, mijn tegenpool op het gebied van eettempo, kreeg het voor elkaar om de twaalf druiven op tijd naar binnen te werken.
Zuid-Amerika 2 – Nederland 0
Vervolgens barstte het vuurwerk los. Een bizarre show. Een combinatie van knallen en siervuurwerk, letterlijk niet te filmen. Acht minuten lang, waarna je oren suisden, je ogen prikten en je even wat hersteltijd nodig had. Ik ben volledig overtuigd: doe in Nederland ook in elke stad maar een show, in plaats van het losse consumentenvuurwerk. Dit was écht indrukwekkend.
We verlieten het plein om naar een discotheek te gaan. Daar werden de twee Nederlanders faliekant onder de tafel gedronken door de Zuid-Amerikanen. Martin dronk zijn twee flesjes bier steevast synchroon op, om daaraan toe te voegen dat dit niet ongebruikelijk was in Peru. We dropen rond 3.00 uur af, om nieuwjaarsdag met een bonkend hoofd door te brengen.
Inmiddels zijn we weer twee dagen verder en aan het werk. Met het nodige gezucht en gesteun, gepiep en gekraak, want helaas serveert ook de Spaanse zon een januaridip. Hasta pronto!
