Oeps, ik was blijkbaar te negatief in mijn eerste blog vanuit Valencia. Ik haalde het in mijn hoofd om te vertellen dat het in Spanje op veel plekken naar riool ruikt. Daarnaast beschreef ik ons ‘Spaanse welkom’ op het vliegveld. Sorry, dat had ik niet mogen doen.

Dit kostte me een potentiële opdracht. Ik mailde een hoofdredacteur van een magazine met een voorstel. Ik wilde graag een idee pitchen met interviews in Valencia. Zij haakte af, door mijn blog van vorige week. ‘We willen in deze sombere tijden positieve verhalen’, schreef ze onder meer, toen ik me afvroeg of ze ook mijn andere werk had gelezen.

Fan-tas-tische week

Dus laat ik het even opnieuw proberen. Het is hier fan-tas-tisch. Ik zat zondag met mijn krijtwitte billen in het strandzand. We zwommen in de zee – het toeristenlabeltje bungelde bijna letterlijk aan onze zwembroek. En het was gisteren 33 graden. In november. We staan iedere dag op met de zon aan de blauwe hemel. Ik loop naar mijn werkplek zonder jas, waar ik in Breda nu dagelijks door de regen zou fietsen. We hebben een vaste werkplek en sportschool gevonden. In de sportschool doe ik een ontdekking: de geluiden die mensen produceren als ze een gewicht optillen, zijn in Spanje hetzelfde als in Nederland! Dat is toch fantastisch?!

We gingen donderdag naar een taaluitwisseling. We zaten aan tafel met dames uit Japan, Spanje, Duitsland en Oostenrijk plus één man uit Spanje. Het was een fantastische avond. Een dag later bezochten we een karaoke voor internationalen. Op ruim 20 minuten fietsen – wat op zich al een avontuur is hier. Eenmaal binnen, bleken we de gemiddelde leeftijd wel ver omhoog te stuwen. En 10 euro te betalen voor twee biertjes. Na een uur waren we weer weg. Mét onze nieuwe vrienden naar een andere kroeg. Ja, we hebben vrienden! Een Pools stelletje, nog een Poolse dertiger en een twintiger uit Slowakije, die in Oostenrijk woont. Online ontmoet en gelijk een klik. Fantastisch toch?! Was deze alinea eigenlijk wel positief genoeg?

Fan-tas-tische haven

Van die avond op stap moesten we zaterdag bijkomen. Dertigers hè, dan trek je dat slecht. Gelukkig hebben we een nieuwe hobby: we pakken een willekeurige metro en stappen uit bij het eindstation. Vanaf daar lopen we terug naar ons appartement – al kibbelend over de kortste route. We kwamen uit in de haven, Marítim. Jammer genoeg waren we daar eerder al geweest. Maar het is wel een fantastische haven!

Het viel onderweg op dat Valencia volstaat met hoogbouw. Imponerende, grote flats. Ik let tegenwoordig meer op de ruimtelijke inrichting, dankzij de lessen die ik leerde van een opdracht voor een stedenbouwkundig en architectuurbureau.

Een dag later begrepen we van onze nieuwe vrienden overigens wel dat dit een vrij suffe hobby is. Zijn wij suf, Hes?

Fan-tas-tische reuzen

Gisteren gingen we na het werk weer op pad, om de andere kant van het centrum te bezoeken. We belandden toevallig in een soort gigantische poppenkast. Het bleek het Corpus Christi Museum, een eeuwenoude feestdag van de katholieke kerk in onder meer Spanje. De gigantische poppen zijn reuzen, die allerlei continenten vertegenwoordigen. Zij spelen een rol tijdens de festiviteiten. Mensen stappen in die bouwwerken, ik las online dat de hoofden van papier-maché zijn gemaakt. En ze zouden zelfs dansen op de maat van de muziek. Dat is voor mij al niet te doen zonder gigantische pop om me heen.

Fantastisch indrukwekkend om te zien

Tim van Boxtel

Hoe dan ook: ik vond het fantastisch indrukwekkend om te zien, Hes intimiderend. Ik zou Hes dan weer graag in zo’n pop zien rondlopen. We hebben het maar niet gevraagd.

Nou, ik bestel weer een fantastische café con leche en ga verder aan het werk. En onthoud, vertel het door: ik vind het hier dus fan-tas-tisch.