Op 14 maart zat ik bij de psychiater in het ziekenhuis. Ik wilde hét aan gaan. Met hét bedoel ik antidepressiva afbouwen. Dat ging waarschijnlijk niet makkelijk worden. Want ja, ik slikte mijn antidepressiva al acht jaar. Ik las overal vooral verhalen over mislukkingen, mentale putten en terugvallen.
Nu heb ik niet bepaald de instelling: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan. Maar: als zij het niet kunnen, waarom zou het mij dan wel lukken? Ik probeer af en toe mijn hoofd uit te zetten en gewoon te doen. Wat daarbij helpt, zijn mensen in mijn omgeving die me een extra duwtje geven.
Eerste stap antidepressiva afbouwen
Op die 14 maart verlaagde ik mijn sertraline voor het eerst van 150 mg naar 125 mg. Dat betekende het derde pilletje doormidden breken. Een kleine stap, dacht ook mijn psychiater. Maar al vrij snel merkte ik een verschil. Met z’n hoogtepunt na een week of tien. Ik was net op vakantie geweest, met veel alcohol. Eenmaal terug in Nederland voelde ik een oude bekende in mijn kop: de paniek. Alsof het buiten stormde en mijn autoraampje nog op een kier stond.
De angsten die ik jaren geleden voor het laatst voelde, raasden weer door mijn hoofd. Een week lang hing ik in de touwen als een bokser, met zijn armen omlaag. Bepaald geen pretje, dat afbouwen van antidepressiva. Ik wist wat ik wel en vooral niet moest doen, maar het lukte even niet. Ik voelde me bij vlagen wanhopig. Wat als dit nooit meer weg zou gaan? Mijn gedachten zijn vaak geprogrammeerd op standje doemdenken.
Foto Ramon Mangold/Pix4Profs
Langzaam maar zeker knokte ik terug. Of ja, ik kwam weer overeind. De tegenstander hing aan mijn schouders, klom op mijn rug, beet in mijn oor, maar ik liep door. Met een steeds zelfverzekerdere pas. Rug recht, stevige tred, blik op oneindig. Niet omkijken.
Het ging steeds beter. Ja, ik voelde de angsten. Maar daar wil ik mee leren leven. Niet geleid worden door de angsten, maar mijn leven leiden met de angsten.
Trots?
Twee maanden geleden sprak ik met mijn psycholoog. Het ging goed en ik wilde heel graag naar 100 mg: ik zette de volgende stap in het antidepressiva afbouwen. Dat was mijn dosis vier jaar geleden, toen ik in een voor mij onbekend diep angstravijn kukelde. Daarnaast ook een praktische reden: ik vond het maar onhandig om dat derde pilletje doormidden te breken. Bovenal denk ik bij elk medicijn: hoe minder, hoe beter. Tenminste, als je met minder kan hè.
De eerste weken verliepen erg goed. Ik voelde me gevoeliger, maar dat had vooral betrekking op de positieve emoties. Kippenvel bij een sportmoment, tranen bij een fragment van – nota bene – B&B Vol Liefde en ik was zelfs trots op mezelf. Een totaal nieuw gevoel voor mij, want ik dacht voorheen altijd: hoe trotser ik op mezelf ben, hoe harder ik val.
Jammer genoeg gebeurde dat een maandje geleden ook ook. Het voelde weer alsof het autoraam openstond. En zo voelt het nog steeds. Alles komt veel harder binnen. Ik ben regelmatig écht overprikkeld. Ik voel me soms weer die bokser in de touwen. Antidepressiva afbouwen, da’s geen makkie.
Opkrabbelende bokser
Maar ook nu krabbel ik op. Of doe ik in ieder geval alsof. Door vooral dingen te doen. Angsten aan te gaan, door te lopen ondanks dat een nog grotere tegenstander aan mijn lijf trekt. Ik wil voelen wat er te voelen valt. Leven mét angst en kijken wat er dan gebeurt. Niet meer vermijden, want dat voedt de angst.
Het beste medicijn is doorgaan. Aangaan. Hoe moeilijk, zwaar en eng dat ook voelt. Voor mezelf. Ondanks al die lieve mensen om me heen, voelt het toch als een eenzame strijd.
Zo, dat is eruit. Fijne Internationale Dag van de Mentale Gezondheid.
