Blikje voor blikje wipt hij uit de container. “Ik doe dit om voor mezelf te zorgen. Ik wil niet bedelen.”

Ik trof een paar weken geleden Gambiaan Toumani in het Bredase Park Valkenberg voor een artikel in BN DeStem over blikjesinzamelaars. Ik vond zijn mentaliteit indrukwekkend. Hij liet zijn familie al jaren geleden achter zich, om voor een fatsoenlijke toekomst voor zichzelf én zijn gezinsleden te knokken.

Zijn moeder maakt dat niet meer mee: zij overleed afgelopen december. Dat hoorde hij op duizenden kilometers afstand. “Ik kan nog steeds niet geloven dat zij er niet meer is. Ik droom nog vaak over haar.”

Uiteindelijk fietste hij met zes tassen vol blikjes naar de supermarkt. ,,Ik doe dit werk het liefst in de ochtend. ’s Avonds kijken mensen me soms raar aan. Ik wil niet wanhopig overkomen.”

Het zijn dit soort verhalen die me nog wel een paar dagen bezighouden. Vooral vanwege de mentaliteit van Toumani. “Waarom zou ik verdrietig zijn? Wat heb ik daaraan?” En zijn overtuiging: ik zal een verblijfsvergunning krijgen.