Is dit dé hint? Ze kijkt me wel erg lang aan. Is dit hét moment? Ik weet het niet. Ik durf het niet. Wat als ik iets doe wat ze niet wil? Wat als ze me afwijst?

We zijn al de hele dag samen. Is dit überhaupt een date? Ik zag haar eerder deze week zitten in het koffietentje waar ik graag kom. Een typisch Spaans koffietentje, midden in Madrid. Het is chaotisch, maar ook gezellig. De geur is niet goed te beschrijven: een soort combinatie tussen geitenkaas en koffie. Maar ik ruik ook frituur. Riep er iemand ‘churros’? De pintxos lonken naar me vanuit de vitrine.

Vanaf dat ze binnenkwam, schreef ik geen regel meer. Mijn cursor knippert ongeduldig in het lege document. Ik nam net de laatste slok van mijn café con leche. Wapperende blonde manen, een open blik en stralende lach. Stralen, dat doet ze sowieso. Ze is anders. Ze draagt een felgekleurd topje, boven een roze broek en hoge, zwarte laarzen. Inclusief neuspiercing. Niet het type waar ik normaal op val. Maar wat hebben die me tot nu toe gebracht? Ik ben honderden dates via internet, de kroeg en de tennisbaan verder. Ik was juist in Spanje om af te koelen. Of af te kicken, noem het zoals je het wilt noemen. Om even alleen te zijn, na weer een teleurstelling in de liefde. Weer zonder vriendin aanschuiven met kerst. Sorry mam. Ach, misschien is de liefde voor mij niet weggelegd.

“Hola! ¿Que tal chicos?”, riep ze net iets te hard door het café. De barman lachte haar vriendelijk toe. Een teken van herkenning. Een gesprekje volgde. Ze komt hier vaker, blijkbaar. Ze keek me even aan. Ik schrok en wendde mijn ogen af. Gemiste kans.

Ik tuur weer naar mijn scherm. De tijd verstrijkt. Haar telefoon gaat. Ze neemt op. “Hallo, met Hester.” Oh, huh?! Wacht? Echt! Huh?! Ja! Ze is Nederlands! Of ja, ze spreekt in ieder geval Nederlands. Dit is je kans, Tim. Tim, dit is je kans. TIM! AAN-KNO-PINGS-PUNT. Ze hangt op. Pakt haar spullen in. Kak, fuck, shit. Wat moet ik nu?! Ik krijg spijt als ik niks doe. Maar hoe spreek ik haar aan? Wat zeg ik in hemelsnaam? ‘Hallo, ben jij ook Nederlands?’, is zo’n domme vraag.

Ik trek mezelf uit mijn stoel en loop naar haar toe. Het is niet meer dan drie meter, maar voelt loodzwaar. Alsof de stoel me terugtrekt. Me wil behoeden voor een afgang. Ze kijkt me aan. Lacht vriendelijk. “H-h-h-h-hoi”, stamel ik. Lekker Tim, goed bezig. Je komt weer heel cool over. Ik voel me net weer die jongen in de vierde klas van de middelbare school. 1,66 meter, bloempotkapsel en oranje-blauw brilletje op mijn neus. Oh ja, inclusief piepstemmetje. Je begrijpt het wel: de droom van ieder pubermeisje. Als die me al zagen staan en tegen me spraken, schrok ik zo dat ik direct weg wilde lopen. En dat vaak ook deed.

Maar goed. Dat contact met vrouwen heb ik daarna wel ingehaald. En flink ook, sinds mijn relatie drie jaar geleden uitging. Kun je een burn-out krijgen door te veel dates? Dan scheer ik over de rand van de afgrond. Ik lag in de afgelopen jaren vaker met iemand in bed dan alleen. Oké, dat is wellicht wat overdreven. Maar over scheren gesproken: ik ben mijn wilde haren wel verloren.

Ondertussen voorzag iedereen me van zowel gevraagd als ongevraagd advies. ‘Je wilt te graag.’ ‘Je saboteert jezelf.’ ‘Je bent overweldigend.’ ‘Je bent te kieskeurig.’ ‘Je legt te veel druk op jezelf en de ander.’ ‘Je moet eerst van jezelf leren houden, voor je van een ander kunt houden.’ Prima. Maar hoe zit het dan met: ‘Je moet jezelf zijn’?

Ze kijkt me met een vriendelijke lach aan. Man, wat een vrouw. Zo iemand heb ik nog nooit gezien. Hoe oud zou ze zijn? Zou ze hier alleen zijn of met haar vriend? “Hola”, zegt ze terug, enthousiast. Mooi, Tim, je hebt het nog niet verpest. “Kom je hier vaker?”, vraag ik. Gast?! Echt? Meen je dit nou? Is dít je vraag? Gelukkig redt zij het gesprek. En mijn ego. “Ja, toevallig wel! Ik woon inmiddels drie maanden in Madrid en kom hier bijna elke ochtend voor een kop koffie.” Hoe kan ik haar dan nog nooit hebben gezien? “En jij?”

Ze ruikt lekker, merk ik nu ik dicht bij haar sta. Het is zo’n luchtje dat je doet zweven. Alsof je tussen de bloemetjes en bijtjes… Stop maar, Shakespeare. “Wil je nog een café solo of cortado van me?”, vraag ik. Zo zo, subtiel Tim. Je Spaanse campingkennis gebruiken en nog eens een open uitnodiging versturen ook. “Nou, nee”, antwoordt ze, twijfelend. Kak! Verpest? “Maar ben je langer hier? Ik ben morgen vrij en heb nog geen plannen. Misschien kunnen we in de ochtend afspreken?” Yes! “Ja!”, roep ik iets te enthousiast uit. Ze lacht: “Mooi, 10.30 uur aan dit tafeltje?”

En daar zitten we om 14.30 uur nog steeds. Ik heb inmiddels vier koppen koffie op. Wat te veel van het goede: mijn hart lijkt wel een kermisattractie. Maar toch voel ik me fantastisch. Het klikt goed. We spreken over van alles behalve koetjes en kalfjes. Over de liefde, naar Spanje gaan als vlucht of met een concreet doel en over psychische problemen. We lopen allebei rond met wat stickertjes, opgeplakt door psychologen. De mijne is angststoornis met een ongezonde dosis dwang. Die had zij nog niet. “We kunnen kwartetten”, zeg ik lachend.

Het kan klikken en klikken in de liefde. Niks is wat het lijkt, weet ik inmiddels. Ik kan mijn eigen gevoel soms niet eens volgen, laat staan dat van een ander. Ik vind de liefde zoiets ingewikkelds. Ik moet verliefd worden op iemand, maar die ander ook op mij. En dat moet zo blijven. Hoe de f*ck doe ik dat? Je hebt geen controle. Ja, lekker dan. Zeg dat tegen iemand die alles controleert: ik sta verdomme zelfs een kwartier naar een kraan te staren voor ik uit huis ga.

Wat zou zij denken? Ze kijkt naar haar telefoon. “Hier om de hoek is de mercado. Ga je mee?” Mijn hart maakt een sprongetje. Tuurlijk wil ik mee! Die deadlines kunnen me gestolen worden. Ik slenter achter haar aan langs de kraampjes. Ze lacht en maakt met verschillende verkopers een praatje. Wat een flair heeft deze vrouw. Ik probeer me te mengen, maar versta geen snars van het antwoord dat ik krijg in het Spaans. Ik knik en glimlach onzeker. Ik kijk naar haar en ze lacht mysterieus terug. Ik voel een tinteling in mijn buik.

We slenteren na een uur langs een terras. Ik: “Cerveza?” Ze knikt. “Eentje dan.” Stiekem hoop ik op meer. “Eén is geen”, zegt ze zelf nadat ze haar glas leeg heeft. De uren vliegen weer voorbij. Verder dan elkaars naam zijn we qua vriendenboekjevragen nog niet gekomen. Hoe oud is ze eigenlijk? “34.” 34?!?! Ik ben zelf net 30 geworden. En ik gedraag me met enige regelmaat nog als die puber, maar dan zonder bloempotkapsel. Ik vond haar al intimiderend aantrekkelijk en charmant. Ach, leeftijd is maar een getal. Dat zou jij zelf ook zeggen, Tim.

Ik voel me inmiddels een beetje wazig. Niet eten en wel alcohol drinken. Lekkere combinatie. Pas nou maar op, voor je met je 1.90 meter gestrekt gaat en letterlijk voor haar valt. Ze wil weg, naar huis. Wat eten, koken. Wil ze dat ik meega? Zal ik dat vragen? Of kom ik dan te gretig over? Ik loop in ieder geval met haar mee. Het schemert inmiddels al in Madrid.

Het is niet warm, een graad of 8 hooguit. Het zonnetje laat zich maar weinig zien in deze oktoberweek. Ze draagt vandaag een tuinbroek onder haar jas. Ze heeft het koud, zo te zien, verstopt haar handen in haar mouwen. Man, wat is ze mooi.

Niet staren, engnek. Ik probeer recht te lopen, wat niet al te makkelijk gaat na die biertjes en zonder eten. Man, ik rammel. Stink ik uit mijn mond door die lege maag?

We staan voor haar portiek. Het is een groot, hoog appartementencomplex. De muren van de portiek zijn vergeeld, met brievenbussen aan de linkerkant en de lift en trap rechts, zie ik door het glas. Ze speelt met de sleutels in haar hand, draait ongeduldig met haar linkervoet op haar tenen. En dan volgt de blik.

We staan een halve meter bij elkaar vandaan. Naar elkaar gericht. Ze kijkt me lang aan. Gedachten schieten door mijn hoofd. Moet ik om ‘consent’ vragen? Maar is dat niet stom? Verpest ik daarmee niet de magie van het moment? Ik twijfel.