“Als je een chemische pil nodig hebt om je gevoelens in bedwang te behouden, ben je sowieso al niet 100% in je hoofd.” 💊
“Wat ook helpt, is veel komedie kijken, vooral cabaret en stand-ups waar het dagelijks leven niet zo serieus wordt genomen en lekker mee lachen.” 😅
“En als je zelf in je eigen kracht gelooft, dan kan dat op termijn ook! Je moet het alleen willen. Echt willen.” 💪
“Het woord trauma ontbreekt in je verhaal. Daar gaan we weer. Niet de onderlagen aangeraakt, wel over symptomen gepraat.” 😭
Artikel over antidepressiva
Het is als journalist bijzonder om zelf eens met je verhaal in de krant te staan. Geen doel op zich, maar een middel om mijn doel te bereiken: openheid over mentale gezondheid.
Eerder plaatste ik op LinkedIn al een bijdrage over mijn antidepressivagebruik en twijfels. Het viel mij op hoe verschillend de reacties waren. Privé kreeg ik moedige berichten van mensen die vertelden hoe zij worstelden met hun medicijngebruik, het taboe door alle heftige reacties op sociale media en de verhalen over antidepressiva. In het openbaar veel steun, maar ook een berg aan vooroordelen en verwensingen zoals hierboven.
Zaterdag stond mijn verhaal over antidepressiva in BN DeStem en het AD. Samen met moedige Evelien en de foto’s van held Ramon Mangold. Ik kreeg en krijg veel lieve berichten. Inclusief een stuk of drie coachingstrajecten om me van al mijn problemen af te helpen door brandnetels te eten, bomen te knuffelen of goed te ademen. Op sociale media zaten de reacties vol vooroordelen en frustratie.
Reacties
Het is goed om dit zelf eens mee te maken. Als journalist lees ik de reacties op verhalen vaker, maar dit is anders. Ik wil hier overigens absoluut niet zielig over doen, want sommige mensen krijgen elke dag bedreigingen en verwensingen naar hun hoofd. Dit hoort er blijkbaar tegenwoordig bij. Hoewel ik niet begrijp waarom, maar goed.
Wat betreft die reacties:
▶️ Klopt, prettig gestoord!
▶️ Ik heb een pretbek, lach veel en hou van komedies.
▶️ Dit vind ik net zo verschrikkelijk als zeggen dat iemand de strijd met kanker heeft verloren.
▶️ Hoe weet je dat ik de onderlagen niet heb aangeraakt?
De laatste vind ik het lastigst. Die raakt me het meest. Omdat het komt van iemand die mij niet kent, me niet eens volgt, we geen connectie op LinkedIn hebben. Hij weet niet wat voor therapie, behandelingen, ervaringen ik heb gevolgd en opgedaan. Dus hoe kan je dat nou zeggen? Is oordeelloos luisteren nou echt zo lastig?
Ik sloot net een mail af naar iemand – enigszins geïrriteerd – met waar het wat mij betreft om draait:
“Ik wens je een bestaan toe waarin je niet oordeelt vanuit je eigen ervaring, maar durft te luisteren naar mensen. Durft te accepteren dat ieder mens anders is en baat heeft bij een andere aanpak. Niet één aanpak is voor iedereen de juiste. De een heeft baat bij antidepressiva, de ander bij een andere behandeling.”
De link naar het artikel vind je hier (AD) of hier (BN DeStem). De post op LinkedIn staat hier.
