“Hey, die gedachten van jou. Die heb ik ook.”
Deze twee zinnen zal ik nooit meer vergeten. In 2019 volgde ik een intensieve groepstherapie in het ziekenhuis, voor mijn angsten en bijbehorende controledwang. Vier dagdelen in de week, zes maanden lang. We werden binnenstebuiten gekeerd. Een flinke investering, echt niet altijd leuk, maar het bracht me enorm veel. Het was een soort opleiding tot psycholoog-voor-mezelf. De herkenning zorgde voor zoveel rust. “Ik ben misschien toch niet gek.”
Bevoorrecht
Ik kom uit een gezin waarin praten over je gevoelens vanzelfsprekend is. De sfeer aan de eettafel was open, alles werd besproken. Erkenning was er dus zeker. In het ziekenhuis kwam daar de herkenning van een lotgenoot bij.
Ik voelde me in die maanden intensieve therapie bevoorrecht. Door mijn thuissituatie, maar ook door de herkenning die ik in het ziekenhuis vond. Tussen lotgenoten met die pijn in hun hoofd, die afschuwelijke gedachten, die verschrikkelijke gevoelens. Ik maakte mee hoe het niet vanzelfsprekend is om over je gevoelen te praten, hoe het niet vanzelfsprekend is om uit een warm en vertrouwd gezin te komen. Maar ook hoe iedereen snakt naar herkenning en erkenning. En wat dat doet. “Het lost niet op, maar het lucht wel op.”
Taboe, oprotten!
Dit motiveert mij iedere dag weer als ik over mentale gezondheid, psychische klachten en taboes schrijf. Psychische klachten doen al zoveel pijn, zorgen al voor zoveel leed, daar is echt geen taboe voor nodig. Waarom schamen voor iets waar je niks aan kunt doen? Zelf niet voor gekozen hebt? Mensen die denken dat een burn-out of depressie aanstellerij is: Hallo, 1960 riep je. Tien minuten naar een dichte kraan staren en mezelf in mijn hoofd met de grond gelijkmaken voor dit gedrag: daar haal ik echt helemaal niks positiefs uit. En ik kwam in die intensieve therapie terecht, omdat het controleren van alles in huis nog maar een klein onderdeel van mijn probleem vormde.
Erkenning en herkenning
Ik gun anderen die herkenning van het ziekenhuis en erkenning die ik thuis had ook. En hoe kan ik daaraan bijdragen? Door te schrijven. Want dat is waar ik goed in ben en waar ik een groot publiek mee kan bereiken. Als ik maar één iemand de herkenning of erkenning geef, vind ik het een geslaagd interview of een gelukte blog. En daar ga ik mee door, tot iedereen de vrijheid voelt om over zijn psychische klachten openlijk te praten. Om naar je baas, beste vriendin of ouders te stappen en te zeggen: het gaat niet zo goed met me.
Schaamteloos.
