Angsten en Tim. We zijn aan elkaar verbonden. Een soort verstandshuwelijk. Ik heb angst in mijn leven nodig om me te behoeden voor al te onbezonnen acties. Om toch maar even niet naar buiten te gaan als er een orkaan door het land raast.
Maar angst en ik hebben elkaar lang niet goed begrepen. Vanaf mijn vijftiende ken ik periodes van intense angst. Periodes waarin ik niet naar buiten durfde, niet naar school durfde, geen 10 meter durfde te lopen. Om de hoek dreigde zoveel gevaar, dat het als een soort doodswens voelde om alleen naar buiten te gaan. Iedere dag draaide mijn leven om angsten overwinnen.
Angsten overwinnen = angsten negeren
Ik versleet nogal wat psychologen.
Uiteindelijk kwam ik bij iemand terecht die me keihard aanpakte en zei: ‘Het is jouw angst, jij moet erdoorheen.’ Inclusief verbale schop onder mijn kont. Precies wat ik nodig had. Ik ging erdoorheen en ga er elke dag doorheen.
Ik stoei iedere dag met mijn angsten. Ik moet mezelf naar buiten schoppen, terwijl ik eigenlijk nog een half uur naar de kraan wil staren. Want is die écht uit? Ik ben bang dat het huis overstroomt. Ik ben eens in de zoveel tijd wel een keer bang dat al mijn opdrachtgevers verdwijnen en ik vakken moet gaan vullen. Of dat mijn dierbaren overlijden.
Dankzij ACT-therapie, Acceptance and Commitment, leerde ik dat je maar één optie hebt om met angst te leven: ermee te leven. Accepteren dat angst er is. Dat gevoel, dat stemmetje in mijn kop dat overal gevaar ziet. Maar neem angst vooral niet te serieus. Je gedachten zijn maar gedachten en gevoel is maar gevoel. Ik ben mijn angst niet. Ik bepaal zelf of ik me door de angst laat leiden. Angsten overwinnen is angsten negeren.
En nee, dat lukt niet iedere dag. Als ik slecht slaap, me zorgen maak – doemdenken kan ik echt heel goed – dan ben ik kwetsbaarder en ga ik soms toch te veel mee in mijn angsten. Relaties, werk, vakanties, verhuizingen, vriendschappen, tenniswedstrijden: het zorgt bij mij allemaal voor wat meer spanning dan bij een ander.
Inmiddels gaat het vaak wél goed. Ik neem de angsten mee in mijn kop, maar laat ze daar zitten. Ga maar lekker zitten, roeptoeter maar. Ik ga ondertussen door met mijn leven. Want als ik één ding iedere dag weer leer, is het dat je angst pas naar de achtergrond verdwijnt als jij hem recht in zijn ogen aankijkt. Als je dat doet, waar je zo bang voor bent. Als ik toch naar buiten loop, hoewel ik doodsbang ben dat die kraan nog aanstaat. Dat heet je angsten overwinnen.
OpenUp
Wat mij enorm helpt, is praten over mijn angsten. Ook al kost me dat moeite, soms meer moeite dan de pretbek opzetten. Iemand zei ooit eens tegen me: ‘Het lost niet op, maar het lucht wel op.’ Die uitspraak ben ik nooit vergeten. We zitten momenteel in de #OpenUp-week van radiostation 3FM, een initiatief van omroep Human en het platform voor psychische gezondheid MIND. Een initiatief dat de strijd met het taboe keihard aan gaat. Want waarom moeten we ons schamen voor onze psychische worstelingen? Waarom zouden we daar niet open over zijn?
Ik heb altijd veel bewondering gevoeld voor mensen die open durfden te praten over hun mentale strubbelingen in interviews. Ik merk aan mezelf dat ik het liefst iedere dag over dit thema schrijf. Want het lucht niet alleen voor jezelf op, maar ook voor de lezers. Die zien: ‘Hey, ik ben niet alleen. Ik ben niet gek, niet raar.’
Als ik dat gevoel maar bij één iemand op kan roepen, dan is mijn week al dik en dik geslaagd.
